مثل یه مربی
که اول یه بازی مهم و طولانی
بهترین بازیکن اش مصدوم می شه
ترسیدم، خشمگینم، مأیوسم.
زندگی رو ادامه می دم
با همون برنامه، همون امید
اما هیچ کسی نمی دونه
نبودن تو،
چقدر
از قشنگی بازی
از کیفیت بازی
کم کرده.
هیچ کسی نمی دونه
چقدر حیف شدی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر