مامان

رفتیم دوچرخه‌سواری.

تندتر رکاب می‌زدم،

با یه دنده سنگین‌تر.

یه کوه استرس توی تنم، توی جونم بود که باید می‌ریختم بیرون.

رفتیم و رسیدیم کنار اسکله،

تمشک چیدیم، 

و برگشتیم سمت شهر.

توی راه، اونجاش که باید یه سربالایی رو بیایم بالا،

و از پل روی رودخونه رد شیم،

نفسم گرفت.

انگار یکی دستاش رو فشار داده بود رو گلوم،

و قلبم رو مچاله می‌کرد.

نفس نداشتم - عین ماهی از آب بیرون افتاده -

یه نفس اومد - ههههههععععععع -

و باز درد.

همه جونم خیس عرق شد،

رکاب زدم همچنان

پل رو رد کردم،

و اومدیم تو پارک.

دراز کشیدم رو چمن‌ها،

و گذاشتم چشمام خیس از اشک بشه:

چه خوب که عینک آفتابی هست.

کسی چه می‌دونه چقدر دلم برای مامانم تنگ شده.

چه می‌دونه چقدر سخته که واسه دومین سال بیاد نزدیک من،

و نتونم ببینمش، بوش کنم، فشارش بدم.

کاش ببینم‌شان یک بار دیگر - فقط یک بار دیگر

لیمان رو برده بودم پایین واسه دستشویی،

و وقتی برگشتم دیدم از خونه دایی بهم زنگ زدن و پیغام گذاشتن.

موبایل رو زدم رو اسپیکر و رفتم واسه لیمان آب بریزم.

پیغام که شروع شد، دیدم محمد نیست که حرف می‌زنه،

دایی‌ام داره صحبت می‌کنه، و صداش گرفته،

انگار گریه کرده باشه.

پریدم سر موبایل، و پیغام رو قطع کردم تا پخش نشه دیگه.

نشستم جلوش و زل زدم بهش.

مغزم قفل کرده بود.

کلید و لیمان و موبایل رو برداشتم و رفتم تو ماشین،

روندم سمت خونه‌اش.

تا حالا خونه‌اش نرفته‌ام،

اما تو خواب، تو اون کابوس، بلد بودم خونه‌اش رو.

در زدم،

در رو باز کرد. 

موبایل رو گرفتم طرفش و گفتم اینو برای من گوش کن،

من نمی‌تونم. 

دستم رو گرفت و برد تو.

لیمان رو بست به پایه مبل،

نشست رو یه مبل بزرگ، 

و منو کشید تو بغلش انگار یه بچه باشم،

- بچه بودم، یه بچه‌ی ترسیده -

موبایل رو گرفت تو دستش و بهم گفت:

«بذار پخش بشه. تو می‌تونی. من پیشتم.»

از خواب پریدم،

بی اون‌که شهامت فشار دادن اون مثلث سیاه کوچولو رو داشته باشم.

دو و نیم صبح بود. براش یه ایمیل زدم:

خوابتو دیدم.

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

من را می‌داند.

چطور بگویم که بفهمید.

من را می‌داند،

و هنوز دوستم دارد.

آخ که چطور بگویم که بفهمید...