از دفتر خاطرات روزانه ای که نیست

امروز گذشت

بی آنکه گفته باشم دوستت دارم.

چقدر دوستت دارم بدهکار توام؟

کاش ندانی. یا بدانی. یا هر چه.

خسته ام.

زندگی به سعی ابی

ﺁﺥ

ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﻳﺲ...

آقای یونیورس یا خدای بیمار

روزهایم یک به یک از دست می روند

در تنهایی

و در اندوهی پنهان.

چرا داریم شبیه شعرهایی که دوستشان داریم می شویم؟

این شوخی جالبی نیست.

عمری دگر بباید، بعد از وفات ما را

کاین عمر طی نمودیم، اندر امیدواری

از قوانین دنیای موازی - 1

آدمی که یه بار تو بغل عزیزش خوابیده،

دیگه نباید تنها بخوابه. 

تف

این که نتونی جلوی مردن کسی رو بگیری

حتی در ازای به خطر انداختن جون خودت

نهایت بی رحمی دنیاست.

واقعی - حالا

بهم می گه تو اوضاع زندگیت خوبه

می گم: زندگی ام مثل آواز دهل می مونه.

می خنده.

متوجه نشده جدی گفتم.

لبخند می زنم.

امیدم را مگیر از من خدایا...

به خودم می گم یه روز خوب میاد

به خودم می خندم.

من - به سعی خانوم هایده

منم مثل تو بودم

یه روز تنهام گذاشتن

...

روزگار

زنده ام

زندگی نمی کنم.

سعدیا بعد از تحمل چاره نیست

من مینیمال نویس نیستم.

این اندوه دارد تمام ام می کند

و کسی حواسش نیست.

کپی برابر اصل

تنها وقتی که دلم می خواد زن باشم و زنانگی کنم، وقت عشق بازیه. 

حتی اون موقع هم، اول چنگ و دندون نشون می دم، سخت ام، کله شق ام.

وقتی طرفم نشون ام داد که بلده کنترل رو دست بگیره، رام می شم. 

احساس می کنم تو زندگی ام هم همین طوری شدم. 

همه چیز مثل رختخوابه، 

حتی این که کسی نیست که بلد باشه کنترل رو دست بگیره. 

دلم ناز خریدن می خواد. مثل همیشه: خیلی شیک، خیلی مجلسی، خیلی کلاسیک.

و حافظ همچنان فصل الخطابه:

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد