رویش

حس ناآشنایی است. 

وقتی نگاهم می‌کنی، 

انگار شاخه‌های گیاهی از سینه‌ام بیرون می‌زند و رشد می‌کند و گل می‌دهد. 

می‌بینی چقدر ناآشناست این حس؟

اما همین است، شبیه هزار کاکلی شادی که به جای آن که در چشمان تو باشند، 

در سینه من پنهان شده بودند. 

شبیه گل‌های قالی، با همان پیچ و تاب، همان فرم رویش،

چیزی از من بیرون می‌جهد و می‌بالد زیر نگاه تو. 

تو می‌توانی مرا شاعر کنی،

و چیزی از این هراس‌آورتر نیست.